O trudach ostatnich tygodni, czyli ponarzekajmy.

    Przez całą ciążę przytyłam jakieś 12 kg. To dość poważny ciężar do uniesienia dla kręgosłupa i nóg. Ale nie czułam tego aż tak bardzo do czasu kiedy to moje kochane bucho obsunęło się w dół. Czuję się dosłownie jak wieloryb. Ciężko mi chodzić, stać, siedzieć czy przewrócić się z boku na bok. Pochodzę trochę i odnoszę wrażenie, że w plecach złamię się w pół. Nogi wieczorem napuchnięte i zmęczone prosiłyby się o masaż, ale cóż - mnie trudno samej sobie buta założyć, więc o masażu mogę tylko pomarzyć. Nie przesypiam spokojnie całych nocy, bo to bolą mnie krzyża, to ramie,  to podbrzusze, to mały ma czkawkę, albo po prostu muszę siusiu. Bucho mi ciąży, mam wrażenie, że dynda mi między nogami - oczywiście to bardzo przesadzony obraz. Od jakiegoś czasu pobolewa mnie podbrzusze, to skutek obniżającego się brzucha. Nie wiem jak to dokładnie opisać, ale czuję, że moje ciało już się przygotowuje do porodu i wcale nie są to przyjemne odczucia. I o ile wczoraj wysprzątałam sobie mieszkanko, na raty i z przerwami co prawda, ale wysprzątałam ;) To dzisiaj mam takiego Lenia, że przysięgam - jakbym mogła - przespałabym cały boży dzień. Podniesienie rąk powyżej oczu to już nie lada wyzwanie;)
    Oczywiście szafa nadal nie skończona - nie będę się rozpisywać, już straciłam nadzieję, że do porodu wszystko będzie skończone.   
    Z narzekania to chyba tyle, idę sobie poleżeć ;) Może w przypływie entuzjazmu napiszę coś bardziej optymistycznego :)