Ach ta migrena.

    Migrena trwa ze mną wiernie odkąd skończyłam jakieś dwanaście lat. Wierna jak suka, choć niechciana. Przez czas ciąży miałam względny spokój na szczęście. A bałam się napadów bólu, bo nie mogłam brać żadnych mocniejszych leków. Teraz też leki odpadają, bo karmię piersią, a migrena już zdążyła o sobie przypomnieć. Po prawdzie nie w takim nasileniu jak zazwyczaj, ale jednak. A miałam nadzieję, że opuściła mnie już na dobre. Wiem, wiem, zaraz ktoś sobie pomyśli, że migrena to wcale nie choroba, tylko wymówka i tylko silniejszy ból głowy. Otóż nie. Kto tego nie doświadczy na własnej skórze, albo chociaż nie będzie świadkiem takiego mocnego napadu, nie będzie nawet wiedział z czym wiąże się słowo migrena. 
    A jak właściwie wygląda mój osobisty napad bólu w najgorszej postaci? Dla ciekawych krótko go opiszę. Nie ból, bo tego opisać nie sposób, ale inne objawy jak najbardziej. Zacznijmy od żołądka. Jednocześnie odczuwam głód i nudności, z przewagą raczej psychicznego wstrętu do jedzenia. A w szczytowym momencie, kiedy ból jest nie do zniesienia przybiegają wymioty. Następnymi bohaterami niech będą ciało i skóra. Na ciele wypełzają dreszcze, skóra natomiast rozpalona. Gorączka dorzuca do pieca. Twarz ma wrażenie niebawem wyparować. Teraz oczy. Nieznoszące jakiegokolwiek światła puchną, a powieki same się zamykają. Mimo to oczy pieką i łzawią. Uszy. Nikogo pewnie nie zdziwi jak napiszę, że uszy nie tolerują dźwięków. A szept odbierają jak mowę przez megafon, który tępo odbija się aż gdzieś w mózgu. Nogi jak z waty domawiają posłuszeństwa. Świat wiruje wokół głowy.
Chyba niczego nie pominęłam. Na szczęście dla mnie nie  zawsze kończy się, aż tak silnym bólem, zazwyczaj jest on słabszy, a objawów jest mniej.