Chodzę!

Dumny Tato! ;)

    Nie ja, znaczy ja tak również chodzę, z tym że ja się nauczyłam chodzić już dawno, dawno temu. Chodziło mi o to, że Bubuś chodzi. Stawia te malutkie stópki jedna po drugiej, jeszcze odrobinę chwiejnie, jeszcze się podeprze to tu, to tam. Jeszcze często wybiera jednak raczkowanie, ale... Coraz częściej i coraz dłuższe odległości przemierza komicznie człapiąc na własnych dwóch nóżkach. Najchętniej chodzi, bo najbezpieczniej się tak czuje, trzymając za palec osobnika znajdującego się najbliżej w zasięgu wzroku. Podpełza pod nogi, wspina się, szarpie za nogawki i poluje na palucha, co by go chwycić i wyciągnąć na przechadzkę.   A zadowolony z siebie taki jak mu się uda przejść więcej niż trzy kroki, że serce rośnie i dziób się śmieje. I myśli po głowie krążą, że warte tego były te godziny spędzone na zabawianiu i pilnowaniu w rozwoju tej umiejętności. Każdy ten raz, kiedy zamiast dla wygody mojej własnej osobistej do chodzika dzidzię wsadzić i odpo... wróć, pozmywać, odkurzać, to jednak się uparcie delikwenta na dywanie kładło i pozwalało wspinać i meble palcować, narażając na połknięcie różnych różności dostrzeżonych gdzieś na podłodze, każdy taki raz wart tego widoku. I plecy bolące od ciągłego chodzenia za rączkę jakby się bólu w takich momentach wyrzekają.

Z synusiem na spacerku :)
Się tak skromnie przy okazji wam przedstawię wizualnie :)