:(

    Się pochwaliłam, że Bubuś zaczyna się już puszczać? Pochwaliłam. Pisałam, że sądzę, że to deczko za wcześnie? Pisałam. I co? Mały chciał przyrumakować, puścił się mebli, zrobił kroczek i poleciał do tyłu. Krzyk, wrzask i płacz. Patrzę. Ręka, na którą upadł wisi bezwładnie, a malec nie ma zamiaru nią ruszyć. Serce stanęło mi w gardle. Pojechaliśmy do szpitala. Izba przyjęć, rentgen, lekarz. Myślałam, że wyjdę z siebie i stanę obok. W szpitalu spędziliśmy... uwaga......... jedyne pięć godzin. Zdjęcie rentgenowskie lekarze  robili trzy razy, bo nie byli pewni co widzą. Dziecko głodne, zmęczone, znudzone, obolałe, ale kogo to obchodzi... Na szczęście, wzięłam z domu butelkę mleka, to chociaż trochę sobie podjadł. W końcu lekarz stwierdził pęknięcie kości tuż nad łokciem i skończyło się na szynie. Biedaczek chciałby chodzić, raczkować, wspinać się... tak mi go strasznie szkoda. Przeżywam to bardziej od niego (choć staram się nie okazywać tego przy nim i nie rozczulać się zanadto). Za to Bubuś był bardzo dzielny. Popłakał w domu, ale jak już wsadziłam go do fotelika i tą rączkę miał nieruchomo to się uspokoił i zasnął, w szpitalu przez ten cały czas też praktycznie nie płakał. Tylko przy badaniu i zakładaniu szyny, jak mu lekarze dotykali i ruszali tą rączką. Nasz mały, dzielny chłopczyk...