Kiedy myśli się zmieniają.

    Będąc jeszcze w ciąży, próbowałam oswoić się z myślą, że w momencie pojawienia się w naszym życiu maleńkiego człowieczka, życie przewróci się o sto osiemdziesiąt stopni nie tylko moje i Misiaka, ale całej naszej rodziny. Pierwsze tygodnie po urodzeniu - ku mojemu zdziwieniu, nie przyniosły jakichś strasznie ogromnych zmian. Bubuś będąc spokojnym i mało wymagającym noworodkiem nawet dawał się nam wysypiać. A nawet jak już udało mu się popsuć nam trochę nerwów, to i tak wszystko wynagradza nam uśmiechem. Pomyślałam więc, że wcale tak strasznie życie mi się nie przewróciło jak myślałam i jak mi wszyscy to mówili. Ale jednak jakieś zmiany zaszły i to nawet spore, w moim sposobie myślenia. Przyłapałam się ostatnio na myśli, która nie była do mnie podobna i sama się zdziwiłam jak uzmysłowiłam sobie to o czym pomyślałam. Mianowicie, siedząc na tylnym siedzeniu samochodu pomyślałam, że skoro Bubuś jest zapięty bezpiecznie w swoim foteliku, to dlaczego mamusia z tatusiem nie są? Robimy przecież wszystko by nasze dziecko było bezpieczne. A my? Gdyby nie daj Boże, trafił nam się nawet mały wypadek, Bubusiowi nic by się stało, a mamusia, albo tatuś przypłaciliby niezapięte pasy choćby złamaną ręką. Kto zająłby się naszym synkiem? Takie samo pytanie zadaję sobie, gdy narażam się za przeziębienie. Nie martwię się tym, jak się będę źle czuła, ale nad tym, jak zajmę się synkiem.
Tak więc podsumowując stwierdzę tylko, że nie tylko życie zmienia się świeżo upieczonej mamy, ale też umysł. A o tym już nie każdy powie. Nie każdy się przyzna.