Ach śpij kochanie.

    Często słyszę/czytam o dzidziusiach, których rodzice nauczyli zasypiać na rękach, kołysać, spać w aucie tudzież w wózku. Inaczej było marudzenie, płacz i krzyki. U nas wygląda to nieco inaczej. Nie patrzę na zegarek i nie zwracam uwagi na to czy Bubuś powinien się już położyć spać, czy nie. Zdaję się w tej sprawie na niego i obserwuję. Jak widzę, że zaczyna pomału marudzić. Trze oczka i ziewa, to kładę go do łóżeczka, włączam jego karuzelę, daję smoka i słonia przytulańskiego, okrywam kocykiem i odchodzę dając mu w spokoju zasnąć. I mały zasypia po swojemu w przekomiczny sposób, ale bez żadnego kołysania, lulania i innych czasochłonnych rytuałów. Powiem więcej, wieczorem nawet domaga się leżenia na płasko do cycusia, przy którym zasypia. Nigdy nie uczyliśmy go zasypiać na rękach (no może poza paroma epizodami tuż po porodzie, kiedy to ja chciałam go po prostu poprzytulać). Przez jakiś czas padał na bujaku i tam spał. Ale odkąd potrafię odczytać z jego zachowania ten moment, kiedy to już dziadek piasek bierze go pod rękę, zasypia pięknie w swoim łóżeczku.
Wiem, wiem już słyszałam nie raz i nie dwa, że mam niesamowicie spokojne i grzeczne dziecko, że tak ładnie  potrafi spać. Może i jest spokojny i grzeczny, ale to nie tylko od dziecka zależy, jak będzie zasypiało. Gwoli przykładu postawię sprawę zasypiania naszego malucha u mojej mamy. Otóż babcia, jak to babcia, na hasło "on już jest śpiący", chyc małego z wózka na ręce i cisza jak makiem zasiał być musiała, bo babcia dziecko bawi. Martwiłam się, że Kubuś nie będzie chciał zasypiać w inny sposób. Niedługo musiałam czekać na efekty takiego zachowania. Kilka razy bąbel sprawdzał, czy mama, albo tata też wezmą na ręce, ale jak kolejny raz wylądował w łóżeczku, a mama stała obok głaszcząc po pleckach, zrozumiał, że w domu ten numer nie przejdzie. Za to jak zobaczy babcię domaga się, żeby go wzięła na ręce i nie ma przebacz.
Przykład numer dwa i historia usypiania Bubusia przez prababcię (moją babcie). Spędziliśmy u mamy kilka dni, gdzie też była babcia. A moja babcia uważa, że jak dziecko jest małe to powinno spać. I chyba tylko spać. Tak więc, gdy tylko mały ziewnął to od razu zaczęło się usypianie. Jeżdżenie z wózkiem tam i z powrotem, podskakiwanie, cudowanie. Dziecko w końcu usnęło, pospało piętnaście minut i wstało, poziewało po przebudzeniu i znowu zaczęło się usypianie, bo "dziecko ziewa, bo nie dospało"... Efekt? Dwa dni marudzenia. Bo jak tu nie marudzić, jak ktoś cię wiecznie usypia, a ty chciałbyś się pobawić. Ale to jeszcze nie wszystko. Nagle Kuba nie chciał zasypiać w łóżeczku, chciał się bawić wbrew temu, że mu się oczka same zamykały. A każda próba położenia go na plecach kończyła się płaczem.  Nie było rady. Wizyty u mamy podczas gdy jest tam babcia, ograniczone zostały do minimum. I zasypianie wróciło do normy.
Wniosek? Ja wyrobiłam sobie zdanie takie: dziecko
trzeba obserwować i pokazać mu jak należy zasypiać, dążyć konsekwentnie do celu i przede wszystkim nie usypiać na siłę, jak dziecko nie chce.

                                                A tak komicznie zasypia nasz synuś :D