Zmęczenie materiału.

    Chyba każda matka przeżywa tak zwane zmęczenie materiału, popada w czarną rozpacz i kryzys osobowości emanując postawą "bez noża nie podchodź!". Nie ma się co oszukiwać, są momenty, kiedy najchętniej schowałabym głowę w piasek, albo tak jak dziś - krzyczałabym nie oszczędzając gardła popełniając rękoczyny w kierunku syna. Tak, tak chęci, chęciami - na nie wpływu nie mamy, ale nie musimy się chęciom poddawać, prawda? Co prawda pokrzyczałam sobie w poduszkę, ale do rękoczynów się nie posunęłam. Cóż takiego mógł poczynić niespełna roczny chłopiec, by doprowadzić swoją matkę do stanu targania włosów z głowy, spytacie. Dużo nie trzeba, wystarczyło, że zastałam gagatka przy kuchennej szafce z nożem w ręce. I nie wkurzyło mnie to, że po raz setny dziś otworzył szafkę mimo stanowczych zakazów, ani to, że stał tam z bosą stopą, z której wcześniej zdążył zdjąć skarpetkę. Wkurzyło mnie to, że mógł zrobić sobie krzywdę i byłaby to moja wina. Zagotowało się we mnie w momencie, dzieciaka hop do łóżeczka, a ja? Polazłam sobie z jasiem (poduszką) pokrzyczeć do łazienki. Jak wróciłam Kubuś patrzył na mnie jakby mówił: "stało się coś mamo" z nutką troski i ten właśnie wzrok powalił mnie na łopatki. Wszystkie złe emocje ze mnie zeszły i poszliśmy się razem pobawić na podłodze. Teraz wiem po co ktoś wymyślił te durne zabezpieczenia do szafek i wiem już też, że wcale nie są durne ;)