Miara miłości.

    Kiedyś miarą miłości jakiejś szkolnej miłości Andrzeja była kartka - walentynka lub zwykły list, w kwestii tego akurat szczegółu pamięć moja zawodzi, ale nie takowy szczątek informacji jest istotny w temacie. Otóż owa kartka zawierała przekaz jasny i od serca, a patrząc z perspektywy czasu był on również komiczny. Jedno zdanie zamieszczone na tej starannie złożonej kartce papieru przywarło mi do pamięci i rozśmieszyło do łez. Było to wyznanie miłości obrane w kilka słów, które  pomimo, że osobno emanują sensem i przeciętnością, razem zestawione brzmią co najmniej dziecinnie: "Kocham Cię bardziej niż moje buty", ot pojęcie miary miłości w oczach ucznia szkoły podstawowej. Na szczęście dane nam, ludziom jest się rozwijać, dorastać, przewartościowywać i dojrzewać. I nasza miara miłości także kwitnie i dojrzewa, ewoluuje od "kocham Cię bardziej niż moje buty", przez "kocham Cię najmocniej na świecie" do "kocham Cię tak mocno, że pozwoliłbym Ci odejść". Zatrzymajmy się przy tym ostatnim chwilę bądź dwie. Zdawałoby się, że najmocniej kocha ten, który zatrzymuje partnerkę przy sobie za wszelką cenę, walczy do upadłego, prosi, grozi, szantażuje bo kocha aż tak mocno, że nie chce żyć bez tej drugiej osoby. A tymczasem najmocniej kocha ten, który jest w stanie odpuścić, poświęcić własne szczęście u boku ukochanej, by ta była szczęśliwa bez niego, jeżeli oczywiście dana wybranka serca rzeczywiście szczęśliwsza  byłaby sama, lub u boku innego.

Ps. Za inspirację do tego posta dziękuję mężowi, który dziś mi powiedział jak bardzo mnie kocha.