O Misiaku. Ps Kocham

    Prowadzę bloga już rok(?) i tak nadaję o Bubusiu o sobie samej, albo o babie co to ją na ulicy widziałam.  A tymczasem mój ukochany mąż jest tam gdzieś może nie zawsze ciałem, ale sercem nieustannie przy mnie. Jest moją największą podporą i najwierniejszym czytelnikiem. Wspiera mnie, wręcz namawia żebym napisała notkę, czasem się zastanawiam, czy tak lubi czytać tok moich myśli tchnięty w wirtualną blogową sferę, czy po prostu widzi jak mnie to odpręża i jaką niebywałą frajdę sprawia mi "to całe blogowanie". Często mam do niego pretensje, że wymaga ode mnie za dużo. Aż tu nagle jak sprawę obgadamy, okazuje się, że to ja często za dużo wymagam od siebie. Kiedy po porodzie ryczałam jak głupia co pięć minut (często bez powodu), to właśnie On patrząc mi głęboko w oczy powtarzał "znowu ryczysz" z takim uśmiechem na twarzy, że w moment schły mi łzy. Kiedy w środku nocy ze snu wyrywa mnie koszmar (tak miewam koszmary), albo co gorsza koszmarna migrena, to właśnie mój mąż wstaje niezależnie od pory, by podać mi okład lub przytulić. Czyta ze mnie jak z otwartej księgi. Dosłownie wystarczy jedno spojrzenie, żeby wiedział wszystko, a nikomu się to dotąd nie udało.