Gdy wskazówka na trzeciej.

    Noc. Za oknami księżyc okala jasną, nikłą powłoką nieregularne kształty drzew. Sen wkradł się mocno, ale czujnie, bym zbudzić się mogła  na jęknięcie mego dziecięcia. Słyszę. Pojękiwanie i delikatny odgłos wiercenia - oznaki głodu, zapowiedź przebudzenia, płaczu. Wstaję, by przygotować butlę (kryzys laktacyjny). Dziecko już krzyczy, leciutkie krople łez spływają z wolna po czerwonych licach. Biorę maleństwo na ręce, lulam i tulę do piersi by powstrzymać łzy, od których moje serce się kraja. Butelka gotowa. Idę z kruszyną do łóżka, podaję mleczko. Spokój. Za oknem nadal księżyc koloruje świat światłem. A do uszu dobiega mnie jedynie rytmiczny odgłos połykania. Intensywny, równy i szybki, by za chwil kilka osłabnąć i stracić się. Dziecię najedzone. Jeszcze chwila przytulania na pozbycie się niechcianego powietrza z brzuszka. Kładziemy się. Oczy pieką, głowa pulsuje, dając znać, że nie była to pora na pobudkę. I moment gdy dziecięca, mała główka wtula się do piersi, rączka maleńka chwyta jedną połę koszuli, jakby w obawie przed odejściem jej właścicielki, uśmiech malowany na już śpiącej twarzyczce. Chwila, widok, które wynagradzają wszystko.