O zakupach i o pasji sprzed lat.

    Troszkę zaniedbałam ostatnio bloga. Ale jakoś nie miałam ani czasu, ani weny dopisania. Już nadrabiam :)
Po pierwsze. Wreszcie, nareszcie wybrałam się do sklepu ;) Zostawiłam Kubusia z tatą i babcią na cztery godziny. Niby tylko cztery godziny, a z tęsknoty usychałam. Pisałam i dzwoniłam, żeby się dowiedzieć, czy jest grzeczny, czy sobie radzą, czy przypadkiem nie płacze. Jak się okazało, dziecko sobie lepiej poradziło od mamy i nie wcale się nie nudziło. Jako że malutki jest już coraz większy i starszy, to potrzebuje też więcej uwagi. Zaczyna pomału gaworzyć i tak intensywnie gadał z babcią, że aż mu się zasnęło. Tatuś go zabrał na spacer i dziecko nawet nie zauważyło, że mu mama zniknęła ;) A jak było na zakupach? Na początku był koszmar, złość, żal i załamanie. Postanowiłam zakupy zacząć od spodni. No to szukałam, szukałam, szukałam i nic. Żadne na mnie nie pasowały. Te za małe i tamte też. Jak już w któreś weszłam w udach i biodrach, to za pas mogłabym wsadzić kurtkę zimową. No może przesadziłam, ale wiadomo o co chodzi. Po przymierzeniu kilkudziestu par spodni, trafiłam na takie jakie w końcu pasowały. Wtedy nawet nie patrzyłam na cenę. Wzięłam dwie pary. Przy kasie miła niespodzianka - obie pary przecenione, a do tego druga para za pół ceny. W innym sklepie wzięłam jeszcze kilka bluzek i wróciłam do domu, do moich chłopaków ;) I tak nie kupiłam wszystkiego co chciałam, ale już  miałam mało czasu, może jeszcze znowu pojadę. Mój brat też chciałby kupić kilka rzeczy, więc pewnie wybierzemy się razem.
Po drugie. Wysprzątałam mieszkanie. Hura:) Dotąd ogarniałam jedynie szybko. Nawet chciałam okna umyć, ale tak lało, że nie warto było ich jeszcze ruszać.
Po trzecie. Odezwała się we mnie stara pasja. Od dziecka lubiłam rysować. Ale nie wychodziło mi to tak jakbym tego chciała, więc porzuciłam pasję. Ale przecież nie muszę tym zarabiać na życie, więc nawet jak mi coś nie wyjdzie i spartole rysunek to świat się nie zawali. Poza tym strasznie zazdroszczę koleżance z ławki szkolnej jej rysunków. W szkole rysowałyśmy na równym poziomie. Dziś jej prace są o niebo lepsze od tych szkolnych, a ja od tamtego czasu nic konkretnego nie narysowałam. I szlag mnie jasny trafił jak uświadomiłam sobie ile czasu zmarnowałam. A wystarczyło ćwiczyć i czerpać z tego przyjemność. No cóż, zostało nadrabiać zaległości i inspirować się koleżanką. Odkurzyłam ołówki, wzięłam kartkę i ... zaczęłam rysować. Znowu zaczęłam rysować... Cóż za radość płynęła przez ciało. Zdążyłam już zapomnieć jakie to uczucie.