Plastyka w domu.

    Osobiście zawsze byłam istotą, którą jak magnes przyciągały zajęcia plastyczne, jako dziecko mogłam siedzieć godzinami wśród kredek, farb i ciastoliny, wolałam nawet to od lalek czy zabawy w gotowanie. A jak podrosłam te kilka centymetrów i etap lalek zostawiłam dawno za sobą, miłości do tworzenia nie straciłam. I tak po dzień dzisiejszy kocham rysować, malować i modelować i od czasu do czasu próbuję podzielić się moim zapałem z synkiem, a on nawet jeżeli nie zakochał się w kredkach to cieszy się niezmiernie, że jest przy mnie i że ja jestem wtedy cała dla niego, że robimy coś razem i potem razem nadal się bawimy.

   Ostatnio wyciągnęłam na ślepo kredki, kolorowe kartki , klej, nożyczki, zakreślacze i patyczki do lodów. Kuba z wielkim zadowoleniem bazgrał po kartkach, a ja z Najstarszym robiliśmy główki na patykach.. Ja swoją robiłam z myślą o Kubie więc co rusz pytałam go o to czego jeszcze brakuje i jaki ma mieć kolor. Efekt wyszedł bardzo ciekawy, nie dość, że Kuba wysiedział cały czas powstawania pracy i nie marudził.to jeszcze się świetnie bawił.



To ponadto gotowa już buźka została ochrzczona imieniem Pipi, dowiedziałam się, że ma pięć lat, lubi pić kakałko i grać na gitarze. I przez kolejne dwa dni była najlepszym przyjacielem Kuby. Kiedy synek bawił się autkami, Pipi bawił się razem z nim, a kiedy poszliśmy na spacer Pipi został położony w łóżeczku i przykryty starannie kocykiem. Nie sądziłam, że taki za przeproszeniem kawałek papieru może zostać obdarzony taką sympatią mojego dziecka, więc idąc tym tropem w planach mam przedstawienie z papierowych stworzeń w roli głównej. Uwieczniony na zdjęciu obok Pipi niestety już w teatrzyku uczestniczył nie będzie gdyż przepadł w czeluściach śmietnika zalany mlekiem i płatkami. Ale pamiątkowe zdjęcie zdążyłam zrobić.

   Dziś ugniataliśmy masę solną, z którą Kubuś miał styczność pierwszy raz w życiu i był nią absolutnie zachwycony. Na początku jak wrzuciłam wszystkie składniki do miski Kuba chyba myślał, że robię jakieś ciasto i przyglądał się z daleka. Ale jak tylko go zawołałam i powiedziałam, że potrzebuję pomocy... O matulu złota jak się oczka Jego zaświeciły na myśl o włożeniu ręki do tej masy co tak palce oblepia. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Wyrobiliśmy masę, Kuba bawił się wciskając paluchy w kulki z ciasta i odbijając widelce. Nawet zdążył polizać swoją masę i stwierdzić, że jest pyszna. Potem lepił ze mną ślimaka, obserwował bacznie jak kulam długiego "makarona" i zawijam go na wzór lukrecji, by chwilę później próbować powtórzyć to samodzielnie. Masy solnej mieliśmy dużo to postanowiłam jeszcze ulepić rybkę. Ja lepiłam, a Kuba dzielnie kulał mi makaroniki i małe kuleczki na łuski i cieszył się, że lepi rybkę z mamą. Aż w pewnym momencie usiadł mi na kolanach i dalej robił kuleczki, tylko nieco wolniej i wolniej aż przestał kulać w ogóle, po chwili zorientowałam się, że Kuba po prostu zasnął :D

Kilka ostatnich łusek zrobiłam sama. Teraz jak nasze zwierzaki się wysuszą będzie można je pomalować.